Sıradan Hayat

Yaşamı bakarak değil görerek yaşıyoruz,manzarayı asılı bir tablo misali sayıyor bakışlarımızı kolayca uzaklaştırabiliyoruz,o anın büyüsünden sebep olduğu fark etmeksizin…. Vazgeçişlerin kabulüne kolay uğruyor,bir çaba sonucu akabilecek ter damlasına ulaşışı zor sayıyor,daha hissedemeden öylece silip geçiyor, yaşamı doyasıya yaşayabilmekten korkuyoruz.Birbirinden renkli o güzel hisler yüreğimizde eriyip yok oluyor. Hayatımızı kendi ellerimizle değersizleştiriyoruz, sonsuzluğa uçuşunu anlamaz bakışlarla seyre dalıyoruz. Yaşamın aslında her anının ayrı bir büyüsünün olduğunun bilincinde değiliz,kolayca normalleştirebiliyoruz.Sonu olan bu hayat yolculuğundaki ilerleyişimizden habersiz,zamanın kayıp gidişini yok sayıyoruz. Hüzünler,sevinçler, hastalıklar, kavuşmalar, ölümler,yeniden dirilişler anlık bir his sayılıyor kalbimizde;varlığının yarattığı değişiklikten farksız kolayca alışıyoruz, çabasız,sorgusuz bir kabulleniş eseri olarak…Bir hastalığın toplumda yarattığı ağır hasarları,bir bebeğin yaşama yelken açışını,acı bir ölümü,derin bir heyecanı, karanlıktan doğan korkuyu öylesine boş verebiliyoruz,tüm o yaşanacak güzel anları özel gün adıyla tek bir güne sığdırmaya çalışıyoruz. Yaşamın her bir saniyesinin tadını çıkarmayı bilmeden sıradanmışçasına yaşıyoruz.Lakin o an,o tebessüm, o gülüş,kahkaha yaşandığı dakikaya gömülüyor bizce.Onu tekrar hissedebilmeyi asla düşlemiyoruz. Yaşamımızı bir film misali izlerken ,o bilete bir daha asla sahip olamayacağımızı asla düşünmüyoruz. Hayatı derin kızgınlıklarla siyaha boyuyoruz,küçük şeyleri büyük anlamlarla hayatımıza yüklüyoruz.Ve en güzel anlarımızı öylesine harcıyoruz…Her bir düşün, dokunuşun, anlamlı bakışların, ne kadar kıymetli olduğunu tahmin dahi edemiyoruz.Tüm bu yok sayışlar,kolayca var olan alışkanlıklar,sıradanlaştırmalar, yaşamın bir sonu olduğunu asla değiştirmiyor;yaşamın asıl tadına bazen duyduğu bir müzikle, aldığı bir kokuyla,bazense derin bir haykırış,yürekten kopan bir çığlıkla varıyor insan.Lakin dünyamızı normalleştirmek ,kalpte açan herbir hissi öylesine söndürmekten farksız. Kısacası,sadece anda kalmamalı insan, o anı tüm yaşamında hissedebilmeli…