zaman ve kuklalar

Zaman kavramının farkına varamayan kişiler arasında yaşıyorum. Her şeyin gelip geçici olduğunun farkındalığı içinde hiçbir şeye bağlanamıyorum. Biliyorum onlar da geçecek, zamanın arasına karışıp toz tanelerine dönecekler. Bu düşüncenin var olmasını desteklemiyorum, hatta hatalı buluyorum. Anların arasından kıvrılıp sevinci yok ediyor, farkında olmamız gerektiğini söylüyor bana, doğru yaşamamızı değil, hayata bağlı kalmamızı. “Yaşama” eylemi ana bağlı değildir çünkü hayatın, yaşanmışlığın tümünü kapsar, bir isyan, bir oluşum belirtisi taşır, kişinin kendini tanımlamasına rağmen, açık vermez, gizli tutar kendini, yavaş yavaş dağılır, tıpkı bir mürekkep gibi. Mürekkep, sayfaların arkasına geçer, sinsice içine işler, yok eder kağıdı, ama besler belki de, uyandırıcıdır, bir başlama noktası verir. İnsanın onu almasını, özümsemesini, kendisiyle taşımasını sağlar, ele geçirir belki de, insan onu taşımaz, o insanı taşır, onunla hareket eder. Eskir bir süre sonra, tadı tuzu kalmaz, ayrılır, suya karışır bedenden, izlerini bırakır, tekmelerini, sarılmalarını, verdiği umutları, insanın sırtında gezinir o izler, bir gölge gibi, hareket ettikçe dolaşır, çevresindekilere karışır, onlara da bulaşır. O zaman anlaşılır mürekkebin hiç gitmediği, bir zincir olduğu, başa belalar açtığı. Yayıldıkça daha da belli olur, etkisini gösterir, ruhlara işler, ve yok eder, sonsuzluğa, karanlığa götürmek için. Yavaşça akar zaman, hissedilir tende bıraktıkları. Etrafta dolaşır yavaşça, bir kuklaymışcasına kontrol eder insanı, savurur, sağa sola vurur bazen de yaraları sarar, sakince, olağandışı bir anaçlıkla hareket eder bazen; ipleri gevşetip, kişinin hareketlerini kontrol etmesine izin verir… ne garipti… zaten önceden planlamamışlar mıydı seçimleri?duygular bir tiyatrodan fırlamış gibi, iyi ve kötü belli değil miydi? Yalan mıydı bize söyledikleri, ikna ettikleri… İnanmasak, ikna olmasak ne olacaktı ki, zorlanmayacak mıydık yine de, kuklalığa devem edecektik, iyice sıklaşacaktı ipler, anaçlıktan eser kalmayacaktı. Tüketecekti yine, yok edecekti insanı…